Περπατώντας το μονοπάτι της Μπαταρίας στη βόρεια Κεφαλονιά

Γεια χαρά σε όλη τη διαδικτυακή γειτονιά!

Αν διαβάσατε την προηγούμενη ανάρτησή μας, μάθατε ότι πια εγκατασταθήκαμε στην Κεφαλονιά και μάλιστα κλείσαμε κιόλας έναν ολόκληρο μήνα. Μετράμε, λοιπόν, άλλη μια μετακόμιση και μαζί άλλη μια ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά ένα τόπο της χώρας μας. Είναι, άλλωστε, και το κέρδος μας από τότε που αρχίσαμε να μετακομίζουμε με αφορμή την εργασία του Βασίλη. Πόσα πράγματα, τόποι, άνθρωποι κι εμπειρίες θα μας ήταν άγνωστα αν δεν είχαμε κάνει όλες αυτές τις διαδρομές;;

Και μιας και μιλάμε για διαδρομές, την προηγούμενη Κυριακή αδράξαμε την ευκαιρία και κάναμε την πρώτη μας πεζοπορία στα βορειοδυτικά του νησιού, εκεί στο Φισκάρδο, στο τόσο γνώριμο κι αγαπητό στους Λευκαδίτες. Το όμορφο Φισκάρδο, που κρατάει τη γοητεία του κι επειδή ήταν από τα λίγα χωριά που δεν ισοπεδώθηκαν από τη σεισμό του 1953, οπότε η παραδοσιακή του αρχιτεκτονική έρχεται να αναδείξει αυτόν τον υπέροχο κόλπο, το φυσικό και φιλόξενο λιμάνι.  

Από το χωριό, λοιπόν, ξεκινήσαμε για να εξερευνήσουμε το μονοπάτι της Μπαταρίας. Μπαταρία λεγόταν η γερμανική Πυροβολαρχία που υπήρχε στην περιοχή κατά τη διάρκεια της κατοχής και που προφανώς έλεγχε το θαλάσσιο πέρασμα της περιοχής. 

Σύμφωνα με τις οδηγίες το μονοπάτι διαρκεί 3,5 ώρες, αλλά εμείς κάναμε κάμποσο παραπάνω για να χαρούμε τη Φύση, να τραβήξουμε τις φωτογραφίες μας και ν' απολαύσουμε την υπέροχη θέα και τις παραλίες που ανακαλύψαμε. Ωστόσο, πρόκειται πραγματικά για ένα εύκολο και βατό μονοπάτι με πολύ καλή σήμανση. 

Ο καιρός ήταν σύμμαχός μας, με υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή, αλλά χωρίς έντονη ηλιοφάνεια. Το δε σκηνικό ήταν απαράμιλλής ομορφιάς, με ένα πράσινο δροσερό και καθηλωτικό, με τα βρύα να έχουν κυριεύσει κάθε πέτρα και φράχτη και τα μανιτάρια να ξεπηδάνε από δω κι από κει. Τόσα πολλά και διαφορετικά είδη δε νομίζω να έχουμε ξανασυναντήσει! 

Μακάρι να μπορούσαμε να τα αναγνωρίζαμε. Τα κυκλάμινα είχαν κι αυτά την τιμητική τους καθώς και τα κολχικά (colchicum autumnale), αυτά τα λουλουδάκια που μοιάζουν με κρόκους, αλλά που είναι δηλητηριώδη! 

Το πρώτο χωριουδάκι που συναντήσαμε ονομάζεται Ψιλιθριάς, εγκαταλειμμένο πλέον, αλλά με σπίτια πέτρινα και μεγαλόπρεπα, που μαρτυρούν παλιές δόξες. Μας θύμισε το χωριό του μπαμπά μου, τα Κολυβάτα, που δυστυχώς είχε την ίδια πορεία... 

Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας θαυμάσαμε το περιποιημένο μονοπάτι που σε κάποια σημεία οι ξερολιθιές του ήταν πολύ ψηλές και δημιουργούσαν ένα διευρυμένο δίκτυο μονοπατιών από χωράφι σε χωράφι. Τα πουρνάρια ορθώνονταν επιβλητικά φτιάχνοντας αψίδες, ενώ κάπου και που πρόβαλαν κουμαριές φορτωμένες με τους κόκκινους τους καρπούς τους. 

Μέσα σ' αυτό το ερημικό τοπίο, με τα κατσίκια να κυριαρχούν και τα λιγοστά σπίτια να μαρτυρούν ανθρώπινη ύπαρξη, ήταν εντυπωσιακή η ανοικοδόμηση που συναντήσαμε κυρίως στο χωριό Αντυπάτα, με τους μαστόρους να δουλεύουν πυρετωδώς για να ολοκληρώσουν τις τουριστικές κατοικίες. 

Άλλη μια παράδοξη εικόνα που ατενίσαμε από μακριά καθώς προσεγγίζαμε τις παρυφές αυτούς του χωριού ήταν μια επιβλητική κατά τ' άλλα εκκλησία με έναν γερμένο τρούλο. Όπως μάθαμε πρόκειται για το ναό της Αναστάσεως σχεδιασμένο σε ρωσικό ρυθμό. Θα έχει ενδιαφέρον να τον επισκεφτούμε κι από κοντά! 

Φτάνοντας και στο σημείο της Μπαταρίας είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά τα ερείπια της πυροβολαρχίας, την οποία κι ανατίναξαν οι Γερμανοί κατά την αποχώρησή τους. Λίγο πιο πάνω, στο λοφάκι, βρήκαμε θέση για να καθίσουμε και να θαυμάσουμε τη θέα προς την Ιθάκη και τη Λευκάδα. 

Οι ομορφιές όμως, δεν τελείωναν εκεί. Η κυκλική μας πορεία προς το Φισκάρδο μας οδήγησε σε δυο εκπληκτικές παραλίες. Η πρώτη που συναντήσαμε λέγεται Κιμηλιά, ερημική στα τέλη του Οκτώβρη, απάνεμη, καταγάλανη κι όλη δική μας. Δυο άλλους ανθρώπους συναντήσαμε. 

Κι έπειτα από κει φύγαμε για την Έμπλυση. Πιο πολύβουη εκείνη, μιας και είναι προσβάσιμη οδικώς- με τους τελευταίους τουρίστες να κάνουν το μπάνιο τους. 

Στο βιντεάκι που ακολουθεί μπορείτε να θαυμάστε τη διαδρομή από παραλία σε παραλία. 

Μετά από κει λίγος ακόμη δρόμος για να φτάσουμε και πάλι στο Φισκάρδο, μεσημεράκι πια, με τις μισές επιχειρήσεις κλειστές και τις άλλες μισές να φιλοξενούν τους εναπομείναντες επισκέπτες. 

Ο ήλιος είχε πια βγει κι εμάς μας περίμενε ο Μύρτος για την τελευταία βουτιά του "καλοκαιριού". 

Με το καλό να υποδεχτούμε το νέο μήνα, 

Ευγενία  

Φτιάχνοντας το ρέλι του παπλώματος και σχεδιάζοντας ένα χριστουγεννιάτικο quilt!

Γεια χαρά σε όλη τη διαδικτυακή παρέα!

Πέρασε λίγος καιρός από την προηγούμενη ανάρτηση, αλλά πλέον σας γράφω από την Κεφαλονιά! Αποχαιρετήσαμε την Κέρκυρα και όλους τους αγαπημένους μας φίλους και συγγενείς στα τέλη Σεπτέμβρη και πλέον τακτοποιηθήκαμε στο νέο μας σπίτι, λίγο έξω από το Αργοστόλι. 

Κι επειδή τα πράγματά μας αυτή τη φορά μετακόμισαν σε δόσεις ήταν δύσκολο να ασχοληθώ με κάτι άλλο πέρα από το καθάρισμα και τις ατελείωτες τακτοποιήσεις. Μέσα σ' όλη την αναμπουμπούλα κάναμε κι ένα ταξίδι-αστραπή στην Αθήνα συνδυάζοντας μετακόμιση με ένα γάμο κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε με κόσμο που βλέπουμε πια πολύ σπάνια. 

Χθες, ωστόσο είχα τη χαρά να βγάλω στην επιφάνεια τα ραπτικά μου και ν' αρχίζω να ετοιμάζω το ρέλι του παπλώματος που καπιτονάρισα στην Κέρκυρα. Κι όπως σας είχα πει και στην προηγούμενη ανάρτηση, κατά βάση χρησιμοποίησα τα ρετάλια του παπλώματος κόβοντάς τα σε λωρίδες των τριών ιντσών. Όπως έχω αναφέρει και παλιότερα, μου αρέσει πιο πολύ ένα φαρδύτερο ρέλι από εκείνο που προτείνουν οι φίλοι Αγγλοσάξονες. 

Αφού έβαλα στη σειρά της αρεσκείας μου τα χρώματα, σήμερα το πρωί έραψα μεταξύ τους τις λωρίδες και μετά δίπλωσα το ρέλι μου στη μέση σιδερώνοντάς το καλά καλά. 

Είχα το χρόνο να το καρφιτσώσω και πάνω στο πάπλωμα δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις γωνίες. Μέσα στη βδομάδα ευελπιστώ να το ράψω με περιθώριο 3/8 της ίντσας και να σας το δείξω. 

Και βέβαια, ανυπομονώ να βάλω μπρος και το νέο μου quilt, αυτή τη φορά με χριστουγεννιάτικο θέμα. Και μάλιστα θα είναι ένα upcycling project όπως λένε και οι φίλοι μας στα social media. Κάτι ξεχασμένα advent calendars που είχα φτιάξει χρόνια πριν και που τελικώς δε βρήκαν ποτέ τους αποδέκτες τους έπεσαν πάνω μου όσο βρισκόμασταν στην Αθήνα. 

Στοιβάχτηκαν κι αυτά με διάφορα πράγματα που θα μετακομίζαμε στην Κεφαλονιά και πλέον θα μετατραπούν σε κάτι χαρούμενο, εύχρηστο και τόσο γιορτινό. Κι αν παρατηρήσατε το Pinterest μου, τις τελευταίες μέρες αποθηκεύω ένα σωρό ιδέες αν και μου φαίνεται ότι κλινω σε κάτι που ονομάζεται irish chain. 

Μιας και τα υφασματάκια μου είναι λίγα θα πρέπει να βρω ένα απλό σχέδιο που θα περιλαμβάνει και πολύ από το λευκό σεντονόπανο που διαθέτω. Τί λέτε; Σας αρέσει η επιλογή μου; Εσείς σχεδιάζετε κάτι για τα Χριστούγεννα;  

Αύριο είναι του Αγίου Γερασίμου και είναι τοπική αργία στο νησί. Ελπίζω να καταφέρουμε να πάρουμε μια γεύση από τους εορτασμούς και ν' αρχίσουμε ν' ανακαλύπτουμε και το νέο μας προορισμό!

Καλή βδομάδα να έχουμε, 

Ευγενία

Ολοκληρώνοντας το καπιτονάρισμα του παπλώματος

Γεια χαρά σε όλη τη διαδικτυακή γειτονιά!

'Όπως αρχίσαμε την προηγούμενη ανάρτηση με παροιμίες, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι και σήμερα με την εξής μία: "το γοργόν και χάρη έχει". Δεν μπορώ να πω, έμεινα συνεπής στο πλάνο μου. Πώς θα μπορούσα να το αγνοήσω άλλωστε, αφού είχαμε δρομολογήσει για την Πέμπτη την οριστική  μετακόμισή μας από την Κέρκυρα. Και το βέβαιο ήταν ότι ήθελα το πάπλωμα έτοιμο, καπιτοναρισμένο...

Αφού τελείωσα το καπιτονάρισμα στη μικρή διάσταση (όπως σας έδειξα στην προηγούμενη ανάρτηση) άρχισα και στη μεγάλη. Κι επειδή το ρολό μου ήταν ένα μακρινάρι, χρησιμοποίησα και καρέκλες για να στηρίξω όλο το βάρος του παπλώματος. 

Άρχισα από τη μέση, σιγά σιγά και με υπομονή. Κάθε τόσο έκανα το πάπλωμα σφιχτό ρολό για να χωθεί στο μπράτσο της ραπτομηχανής. 

Δεν ξέχναγα όμως να κάνω και μερικά διαλείμματα για να ξεκουραστούν χέρια και πλάτη κι έτσι είχα την ευκαιρία να το παρατηρώ και να το θαυμάζω. Πραγματικά, δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί άργησα τόσο πολύ να το καπιτονάρω! Είναι τόσο ανταποδοτικό το να βλέπεις όλα αυτά τα κομματάκια να μεταλλάσσονται σε κάτι γουστόζικο αλλά και πρακτικό.

Όπως βλέπετε κι από τις φωτογραφίες με το που τελείωσα, βγήκαμε άρον άρον στη βεράντα για να το φωτογραφίσουμε, προτού μπει στην κούτα για τη μετακόμιση. 

Οι φωτογραφίες είναι κάπως μουντές κι αδικούν λίγο την μπροστινή όψη. Η πίσω όψη ωστόσο δείχνει χαρούμενη και μπορείτε να διακρίνετε καλύτερα και το τελικό καπιτονάρισμα. 

Και μετά την πρόχειρη φωτογράφιση έκοψα τις περίσσειες περιμετρικά του παπλώματος ώστε να είναι έτοιμο για το ρέλιασμά του. 

Και φυσικά, δεν πετάχτηκε τίποτα... Κρατήθηκαν όλες οι λωρίδες για να μετασχηματιστούν σε κάτι καινούργιο. 

Σήμερα που σας γράφω, βρίσκομαι στο νέο μας σπίτι, στο νέο μας προορισμό, αλλά γι' αυτό θα σας μιλήσω σε επόμενη ανάρτηση. 

Μέχρι τότε να περνάτε καλά και να δημιουργείτε!

Φιλάκια, 

Ευγενία        

Καπιτονάροντας ένα πάπλωμα

Γεια χαρά σε όλη τη γειτονιά!

Πολλές παροιμίες κολλάνε στη σημερινή μου ανάρτηση όπως: "κάλλιο αργά παρά ποτέ" ή "μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη πεις".

Όπως ίσως θυμάστε, κάπου στις αρχές του καλοκαιριού είχα το μεγαλεπήβολο πλάνο να καπιτονάρω στο χέρι ένα πάπλωμα έχοντας κάνει και όλες τις προετοιμασίες. Ακόμα και κλωστές είχα αγοράσει. Κάτι όμως το καλοκαιράκι, κάτι ο φόβος της αποτυχίας, το πάπλωμα χώθηκε βαθιά στο μυαλό μου, κάπου τριγύρναγε ως σκέψη και κάπου πάλι χανόταν. 

Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, οι περιστάσεις με πίεσαν κατά κάποιο τρόπο κι έτσι το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε το πήρα απόφαση να το καπιτονάρω στη μηχανή. Δύσκολη δουλειά το τελευταίο στάδιο: να φτιάξεις το σάντουιτς με τη βάτα στη μέση, να πιάσεις όλα τα στρώματα με παραμάνες και σιγά σιγά και υπομονετικά να καπιτονάρεις όλο αυτό τον όγκο υφάσματος προσπαθώντας να το μανουβράρεις και να τον σφηνώσεις δεξιά της ραπτομηχανής. 

Τελικώς, η δημιουργία του πάτσγορκ μου φαίνεται πολύ πιο εύκολη και δημιουργική. Φαντάζομαι ότι αυτός είναι κι ο λόγος που μου παίρνει τόσο καιρό να ολοκληρώσω ένα πάπλωμα...

Σας λέω όμως ότι ήμουν αποφασισμένη κι αφού σιδέρωσα πολύ καλά γι' άλλη μια φορά τις επιφάνειές μου δίνοντας έμφαση στα περιθώρια ραφής, κόλλησα με χαρτοταινία την πίσω όψη κι από πάνω έστρωσα τη βάτα και την μπροστινή όψη. 

Με τη βοήθεια ενός μαξιλαριού (από τις πρώτες μου δημιουργίες στη Χίο) για να μην πονάνε τα γόνατά μου έτσι σκυμμένη, πέρασα όλες τις παραμάνες και στο τέλος τύλιξα το σάντουίτς μου σε ένα σχετικά σφιχτό ρολό κατά μήκος της μικρής διάστασης. 

Την επόμενη μέρα άρχισα το καπιτονάρισμά μου, απλό και λειτουργικό, όχι κάτι το φαντεζί και το περίτεχνο. Ευθύ γαζί εκατέρωθεν των ενώσεων των τετραγώνων μου. 

Και για να πω την αλήθεια, άρχισα από το μέσον του παπλώματος προς τα αριστερά για να μη μου συσσωρεύεται πολύ ύφασμα στο μπράτσο της μηχανής. Αφού τέλειωσα τη μισή πλευρά μετά έπιασα την άλλη μισή. 

Εδώ βέβαια έπρεπε να μαζεύω σε κύλινδρο το πάπλωμα για να το σφηνώνω στα δεξιά του μπράτσου. Πιο μπελαλίδικο αλλά τί να κάνουμε... 

Κάθε τόσο έλεγχα και την πίσω όψη για να δω αν το γαζί είναι ομαλό κι αν το ύφασμα παραμένει τεντωμένο και σιγά σιγά τελείωσα το καπιτονάρισμα παράλληλα στη μικρή διάσταση. Ένοιωσα ενθουσιασμό και μάλωσα νοερά τον εαυτό μου που απέφευγε τόσο καιρό να βάλει μπρος, αλλά είπαμε...κάλλιο αργά παρά ποτέ. 

Χθες άρχισα να καπιτονάρω κατά μήκος της μεγάλης διάστασης ώστε να γίνει ακόμα πιο σταθερό το σάντουιτς. Το εφέ που σχηματίζεται τονίζει τα τετράγωνα του παπλώματος και νομίζω ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι πολύ ωραία. Σίγουρα το καπιτονάρισμα σε αυτή τη διάσταση είναι πιο δύσκολο γι' αυτό και ράβω πάνω σε ένα ένα μεγάλο μακρόστενο τραπέζι, για να βολέψω όλο αυτό τον όγκο. Μεταξύ μας, βοηθητικά βάζω και δυο καρέκλες παράλληλα στο τραπέζι για να πέφτει πάνω τους το πάπλωμα και να συγκρατώ το βάρος του. 

Ως συνήθως, είμαι πολύ χαρούμενη που βλέπω όλα αυτά τα ρεταλάκια να παίρνουν κι άλλη μια φορά τη θέση τους και να δίνουν σχήμα και ζωή σε μια νέα δημιουργία. Επίσης, είχα την ευκαιρία ν' αξιοποιήσω μια βάτα που είχα πρωτοαγοράσει από την Αμερική και μου την είχε προωθήσει η φίλη μας η Γεωργία, η οποία πάντα μας εξυπηρετούσε!!

Την κρατούσα με σκοπό να κάνω κάτι μεγαλεπήβολο μιας και είναι για διπλό κρεβάτι, αλλά βρήκε το δρόμο της διαφορετικά! 

Ελπίζω μέχρι αύριο να ολοκληρώσω το καπιτονάρισμα και σύντομα να σας δείξω το αποτέλεσμα. 

Καλές δημιουργίες σας εύχομαι, 

Ευγενία